Νάτα πάλι τα σενάρια. Που αναφέρουν ότι με τη συνδρομή της Κεντροαριστεράς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το οποίο θα … βασιλεύσει στην Ελλάδα.
Κουτοπονηριές εκπορευόμενες από σκοτεινά υπόγεια εντός και πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου.
Οι οποίες, συν τοις άλλοις ρίχνουν το μπαλάκι στους άλλους.
Όμως, δεν μας λένε με ποιον τρόπο μπορεί να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Με τον Καρανίκα, τον Πολάκη και το υπάρχον στελεχιακό δυναμικό επιπέδου συνοικιακού καφενείου; Με τον Σκουρλέτη και τους άλλους ιδεοληπτικούς που ανδρώθηκαν με τον Μαρξισμό, τις καταλήψεις και την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας;
Πώς η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να συμπορευθεί με εκείνους που κτυπούσαν ή γιαούρτωναν τα στελέχη της. Και πώς θα γεφυρωθεί το ιδεολογικό και ψυχικό χάσμα που χωρίς τους δυο κόσμους; Πολύ περισσότερο όταν σε όλα τα υγιή ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι εδώ και χρόνια απόβλητος ο Μαρξ; Κι όταν αυτά αποδέχονται απολύτως τους κανόνες της δημοκρατίας και δεν επιχειρούν να ελέγχουν οικονομία, επιχειρηματικότητα, πολιτισμό, δικαιοσύνη, κοινωνία; Κάτι που κάνει κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ;
Τι σχέση έχει η σοσιαλδημοκρατία με την «εφεύρεση» συνεχών συγκρουσιακών καταστάσεων που κατά κανόνα δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση έχει η σοσιαλδημοκρατία με την μονομανία της Αριστεράς στα λαϊκίστικα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής;
Να το πούμε κι αλλιώς; Για να προσεγγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη σοσιαλδημοκρατία πρέπει πρώτα ν’ αναθεωρήσει βασικούς πολιτικούς του άξονες. Και πρωτίστως να ηττηθεί εκλογικά ούτως ώστε να αναζητήσει την επόμενη ημέρα του. Όλες οι μεγάλες ενδοκομματικές αλλαγές γίνονται όταν αναζητούνται τα αίτια της ήττας και γίνεται η βαθιά ενδοσκόπηση.
Να θυμίσω και κάτι; Πότε άλλαξε το ΠαΣοΚ κι εγκατέλειψε τους τυχοδιωκτισμούς της δεκαετίας του ’80; Όταν έχασε και έμεινε στην αντιπολίτευση. Όταν έφυγε ο Παπανδρέου κι η εσωκομματική ενδοσκόπηση το κατέστησε ευρωπαϊκό κόμμα που δρομολόγησε την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη.
Να τονίσω κάτι ακόμη: Έχω την βεβαιότητα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αν επιχειρήσουν να κάνουν βαθιά πολιτική –κυβερνητική αυτοκριτική, δεν θα πουν ότι αιτία της Αριστεράς παρακμής και διάλυσης της κοινωνίας ήταν οι ουτοπίες κι οι ιδεοληψίες τους, αλλά ότι δεν κυβέρνησαν στηριγμένοι απολύτως σ’ αυτές.
Άρα για ποια προσέγγιση με τη σοσιαλδημοκρατία μπορούμε να μιλάμε;
Είναι και κάτι άλλο.
Αυτά τα σενάρια περί προσέγγισης, προϋποθέτουν την ταυτόχρονη απομάκρυνση –εκδίωξη των ΑΝΕΛ. Πώς θα γίνει αυτό; Όταν ο Πάνος Καμμένος δεν αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ και το Τσίπρα μια ευκαιριακή –κυβερνητική προσέγγιση, αλλά μια στρατηγική επιλογή; Μια επιλογή που δεν δημιουργεί προβλήματα στην κυβέρνηση από την βολή κάποιων θέσεων ευθύνης; Μια επιλογή που ουδείς επέβαλλε στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα, αλλά ήταν μια αβίαστη και συνειδητή ενέργεια που έγινε, μάλιστα, δυο φορές;
Βεβαίως, τα σενάρια προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ και σοσιαλδημοκρατίας δεν εξυφαίνονται μόνο από το κυβερνόν κόμμα. Υπάρχουν φωνές που το ζητούν και στην ιδιότυπη δική μας σοσιαλδημοκρατία. Φωνές από το βαθύ παρελθόν, όπως ο Κώστας Λαλιώτης ή από το πρόσφατο καταστροφικό παρελθόν, όπως ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου.
Μα κυρίως, τα σενάρια αυτά εκπορεύονται από εκείνους που σκέφτονται την επιβίωσή τους σε μια ημέρα που αργά ή γρήγορα θα ξημερώσει και θα τους έχει κατατάξει στο απόλυτο περιθώριο των πολιτικών δεδομένων κι εξελίξεων.
Κι εδώ μπαίνει η λογική. Η δική μας λογική ως ψηφοφόρων και πολιτών.
Μπορεί να έχει τύχη ένα πιθανό τέτοιο εγχείρημα; Χωρίς, μάλιστα, να έχουν αναθεωρηθεί τα βασικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ;
Φυσικά, πάντα υπάρχουν οι χρήσιμοι συνοδοιπόροι (κάτι ξέρει περί τούτου ο Φώτης – Φανούρης Κουβέλης) αλλά πλέον η κοινωνία γνωρίζει, υφίσταται, υποφέρει…
Και παιγνίδια τέτοιου είδους δεν μπορεί να είναι ανεκτά.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να μετεξελιχθεί, πρέπει πρώτα να συντριβεί και μετά κάνοντας την ομφαλοσκόπησή του ας κάνει ότι θέλει…
