Τις τελευταίες ημέρες άρχισαν να ακούγονται διάφορες φήμες στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία, περί ανασχηματισμού. Τον προσδιορίζουν μάλιστα στην επέτειο των δυο χρόνων της κυβέρνησης. Άλλες φήμες κάνουν λόγο για εκλογές. Τις είδαμε και στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων που στηρίζουν την αντιπολίτευση.
Μη περιμένετε απάντηση από ένα γραφιά που απλώς σχολιάζει την επικαιρότητα. Όμως θα αναφέρουμε το γνωστό κλισέ, ότι οι ανασχηματισμοί δεν προαναγγέλλονται και δη τόσο μακριά από την πιθανή ημερομηνία που φημολογείται. Ούτε οι πρόωρες εκλογές.
Μα με αφορμή λοιπόν αυτή την φημολογία, ας συζητήσουμε περί κυβέρνησης και στελεχών της. Μόνο εθελοτυφλών δεν βλέπει ότι η κυβέρνηση στα δυο χρόνια (οσονούπω) της μέχρι τώρα θητείας της, αντιμετώπισε με επιτυχία όσα προέκυψαν (Έβρος, Αιγαίο- Μεσόγειος, πανδημία, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών κλπ). Κι η αλήθεια είναι ότι από τα κυβερνητικά στελέχη την πιο αποτελεσματική πορεία έχουν εκείνοι που έγιναν πρώτη φορά υπουργοί! Όπως ο Πιερρακάκης, ο Γεραπετρίτης, ο Σκυλακάκης, η Δόμνα Μιχαηλίδου (με το κοινωνικό της έργο), ο Χαρδαλιάς. Υπάρχουν και μη αποτελεσματικοί που η πανδημία έκρυψε τις αδυναμίες τους κάτω από το χαλί. Κι αυτό, επίσης, πρέπει να λέγεται.
Μια δεύτερη αλήθεια που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα δυσκολεύεται ν’ ακολουθεί την περπατησιά του πρωθυπουργού. Αρκετοί εντός κόμματος «ζούνε» σε μια άλλη εποχή και μερικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι το κόμμα τους έφτασε στην κυβέρνηση επειδή άλλαξε ρότα και προέβαλλε τα Κεντρώα και φιλελεύθερα χαρακτηριστικά του, χωρίς να απεμπολήσει το παραμικρό από τις εθνικές επιταγές κι ευαισθησίες.
Μια τρίτη αλήθεια κι σε συνάρτηση με τα προηγούμενα είναι ότι σε αρκετούς από τα κορυφαία στελέχη του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας, ο όρος «μεταρρύθμιση» προκαλεί αλλεργία! Όμως, η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ουσιαστικές και βαθιές μεταρρυθμίσεις.
Μια τέταρτη αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολλές φορές μικροκομματική πρόταξη από μερίδα βουλευτών και στελεχών, σε μια εποχή που το εθνικό κυριαρχεί. Το είδαμε και με τη συμπεριφορά βουλευτή από την Πελοπόννησο που θεώρησε ότι η συγχώνευση τμημάτων του Πανεπιστημίου αποτελεί … κωμωδία κι απείλησε ότι δεν θα είναι πάλι υποψήφιος!
Άρα; Τι μέλει γενέσθαι; Απλά πράγματα και κυρίως ρεαλιστικά. Τόσο το πολιτικό σύστημα όσο κι η κοινωνία έχουν ανάγκη από νέα πρόσωπα και δη με μεταρρυθμιστικό πρόσημο στα χαρακτηριστικά τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το μόνο κόμμα που διασώθηκε από την λαίλαπα της κρίσης, όταν μάλιστα πέρασε τη μεγάλη στενωπό του 2012. Είναι το κόμμα που κράτησε όρθια τη χώρα από τις συμπληγάδες του λαϊκισμού με την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, ενώ αργότερα ανανεωμένη σε επίπεδο ηγεσίας έφτασε στην εξουσία προσελκύοντας πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα περνούσαν ακόμη κι έξω από την Πειραιώς.
Πώς το κατάφερε αυτό; Το κατάφερε επειδή έγινε το κόμμα της πράξης και λιγότερο των λόγων κι επειδή άφησε στα κομματικά ερμάρια τον βαθύ συντηρητισμό. Κι όταν όλα πια μεταβάλλονται άρδην, απαιτούνται πλέον κι οι προσαρμογές στις επιταγές των καιρών. Ουσιαστικά, με Μητσοτάκη επικεφαλής, έβαλε ως πρόταγμα την κοινή λογική και έφτασε κοντά στην κοινωνία. Άρα δεν νοούνται πισωγυρίσματα!
Προσέξτε κι αυτό: Η Ευρωπαϊκή επιτροπή αλλά και όλοι σχεδόν οι οίκοι αξιολόγησης προβλέπουν υψηλότατους ρυθμούς ανάπτυξης (4,1% το 2021 και 6% το 2022), ενώ το άνοιγμα της οικονομίας μετά το πολύμηνο lockdown και κυρίως η έναρξη της νέας Προγραμματικής Περιόδου με πολύ αυξημένες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε σύγκριση με το παρελθόν, τροφοδοτούν την αισιόδοξη άποψη ότι κλείνει μια μακρά περίοδος οικονομικής κρίσης και ύφεσης.
Για να έχουν όλα αυτά αίσια πορεία η κυβέρνηση οφείλει να μπορέσει να μετατρέψει τα σχέδια σε έργο. Δηλαδή, πράξη κι αποτέλεσμα. Ειδικά όταν μιλάμε για επενδύσεις που πρέπει να «τρέξουν» με ρυθμούς Μπολτ για να ωριμάσουν (θεσμικά, μελετητικά, αδειοδοτικά ), να προκηρυχθούν, να ανατεθούν και να εκτελεστούν έγκαιρα.
Όταν λοιπόν η ζωή αλλάζει τα πάντα στο εγγύς κι απώτερο μέλλον, όταν υπάρχουν οι προκλήσεις της πράσινης και της ψηφιακής μετάβασης, της τεχνολογίας, της καινοτομίας και πολλών άλλων, απαιτούνται νέες δεξιότητες παντού. Δηλαδή απαιτούνται 10-15 «Πιερρακάκηδες» ή «Γεραπετρίτηδες»! Αυτοί θα αλλάξουν την Ελλάδα και θα τη βάλουν σε ράγες μεταρρύθμισης για να συναντήσει τις επόμενες δεκαετίες με ασφάλεια.
Το ερώτημα είναι ένα: Υπάρχουν διαθέσιμοι κι άλλοι τέτοιοι;
