Είτε αρέσει σε κάποιους της υψηλής διανόησης είτε όχι, το ποδόσφαιρο συγκινεί και συνεγείρει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.
Εκατομμύρια πιτσιρίκα κλώτσησαν και κλωτσάνε μια μπάλα, τρέχουν, ιδρώνουν, ματώνουν, τσακώνονται για ένα φάουλ, οφσάιντ ή πέναλτι, πανηγυρίζουν για ένα γκολ ή φτάνουν στα τάρταρα για μια ήττα…
Εκατομμύρια άνθρωποι καθηλώνονται μέσα στα γήπεδα ή μπροστά από τους τηλεοπτικούς δέκτες και η αδρεναλίνη τους φτάνει στα ύψη.
Ταυτίζονται με την ομάδα τους, υπερηφανεύονται γι αυτή ή τη σιχτιρίζουν.
«Τους σκίσαμε», φωνάζουν σε στιγμές ποδοσφαιρικής ανάτασης και μάλιστα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο…
«Τα ζώα δεν έπαιξαν τίποτα σήμερα», μονολογούν σε στιγμές ποδοσφαιρικής κατήφειας…
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας, είτε παρακολουθώντας από τις κερκίδες είτε από την τηλεόραση, να δίνει οδηγίες, πάσα, να κάνει σουτ… Βλέπετε, οι σπασμοί του μυαλού και της ψυχής είναι πάντα σε εγρήγορση… Με έκδηλο «ξερολισμό» μα και ρομαντική ανιδιοτέλεια.
Από την άλλη πλευρά, δίπλα στον ερασιτεχνισμό, τον ρομαντισμό και την ευεξία που διακατέχει τους πολλούς, υψώνονται τα υπερκέρδη των πρωταγωνιστών. Παραγόντων, αθλητών και του ιερατείου που διαφεντεύει τα της μπάλας. Βλέπετε, για κάποιους το ποδόσφαιρο λειτουργεί ως χορηγός ισχύος εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Ισχύος πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής.
Το τελευταίο διάστημα όμως –και είναι ορατό πιο πολύ στο Euro που διεξάγεται τώρα στη Γαλλία- στο ποδόσφαιρο εκτός από το δίπολο «ανιδιοτέλεια – συμφέρον», έχει εμφανιστεί και εισχωρεί όλο και πιο πολύ ΚΑΙ το δίπολο «Εθνικισμός – Μη εθνικισμός»…
Εθνικιστές σκηνοθετούν και δημιουργούν πολέμους εντός και εκτός γηπέδων με τους… κακούς αντιπάλους τους. Κραδαίνοντας τα λάβαρα των ομάδων τους, δεν διστάζουν να μαχαιρώνουν, ν’ ανοίγουν κεφάλια, να έρχονται σε μάχες σώμα με σώμα με όσους εκτιμούν ότι στο…. παρελθόν ή στο παρόν είναι… εχθροί.
Ειδικά σε παιγνίδια εθνικών ομάδων, όλο και πιο συχνά πλέον η φιλοπατρία μετατρέπεται σε έναν μισαλλόδοξο σωβινισμό και για κάποιους η επιτυχία ή η αποτυχία της ποδοσφαιρικής ομάδας αντικατοπτρίζει την εθνική τους υπόσταση.
Ακόμη και σε εγχώρια πρωταθλήματα, η όποια αντιπαλότητα πόλεων ή και ομάδων των ίδιων πόλεων, μεταφέρεται με μορφή βίας στα γήπεδα. Βίας λεκτικής ή και πράξεων…
Τα μηνύματα είναι σαφή. Και ανησυχητικά.
Κι όσο τα αφήνουμε να περνάνε και δεν τα αξιολογούμε με τη δέουσα προσοχή, ίσως χαθεί ο έλεγχος.
Ας μη ξεχνάμε ότι προσφάτως αποκαλύφτηκε ότι στη Ρωσία λειτούργησε ακόμη και οργανωμένο καμπ όπου «διδάχτηκε» ο ανταρτοπόλεμος εναντίον των… εχθρών Άγγλων, ενώ προκλήθηκε ακόμη και διπλωματική ένταση μεταξύ Ρωσίας, Αγγλίας και της διοργανώτριας Γαλλίας…
Κι είναι κρίμα όλα αυτά να γίνονται στις πλάτες του πιο μαζικού αθλήματος…
Ας το σώσουμε.
Επιστρατεύοντας πρωτίστως τη λογική.
Υστρ. Για το Euro δεν θα γράψω κάτι. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…
