Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος αποτελεί την πρώτη σοβαρή απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στον δρόμο της πολιτικής σοβαρότητας.
Με δεδομένο ότι έχει κλείσει η εποχή της μεταπολίτευσης, σωστά ανοίγει τώρα.
Χρειάζονται ζητήματα που οφείλουμε να επανεξετάσουμε.
Όπως τι πρόεδρο δημοκρατίας θέλουμε και με τι εξουσίες.
Όπως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Όπως η ασυλία των βουλευτών.
Όπως ο απεγκλωβισμός του κράτους από την εκκλησία.
Όπως η μονιμότητα του δημοσίου τομέα.
Όπως η θεσμοθέτηση Συνταγματικού δικαστηρίου.
Όπως η μη εξυπηρέτηση, μέσω του Συντάγματος, στενών συντεχνιακών αντιλήψεων, όπως τα υπηρεσιακά συμβούλια στο Δημόσιο, που είναι ακατανόητο ς ο λόγος πρέπει να απαρτίζονται από πλειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων.
Και πολλά άλλα.
Από την άλλη πλευρά, ομολογώ απερίφραστα τους φόβους μου.
Μπορεί η αναθεώρηση του Συντάγματος να επιτευχθεί από μια Βουλή στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν τα άκρα και ο ανεξέλεγκτος λαϊκισμός;
Εξ ου και είναι αναγκαία η κινητοποίηση των πάντων που διαθέτουν εμπειρία και άποψη.
Ειδικά όσοι στο παρελθόν έζησαν εκ του σύνεγγυς τις αδυναμίες στη διακυβέρνηση του τόπου.
Από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.
Από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέχρι τον Νίκο Αλιβιζάτο.
Ειδικά, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να αποξενωθεί πλήρως από τις ακραίες φωνές του κόμματός του που του εισηγούνται ένα Αριστερό Σύνταγμα.
Που δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια αυταπάτη ή ουτοπία…
Κι ένα τελευταίο σχόλιο:
Ας αναλογιστούμε όλοι τι ευκαιρία χάθηκε για τον τόπο τη δεκαετία του 2000.
Όπου το θέμα της Παιδείας, είχε αρχικά συμφωνήσει στην αλλαγή του άρθρου 16 κι ύστερα υπαναχώρησε υπό το βάρος των ακραίων του κόμματός του.
Με συνέπεια να έχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια –και μάλιστα υψηλοτάτου επιπέδου- ακόμη κι η Κύπρος κι η Τουρκία…
