Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ του 2004 που ο Πύρρος Δήμας έκλεινε με το τέταρτο Ολυμπιακό του μετάλλιο την συγκλονιστική του καριέρα.
Προσπαθούσα να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα αποτυπώσω τον νέο του άθλο στο πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής Ηχούς»…
Δεν ήθελε μεγάλη προσπάθεια.
Ολοσέλιδη φωτογραφία του Ολυμπιονίκη Πύρρου και ένας απλός κι ανθρώπινος τίτλος:
«Ευχαριστούμε ρε μάγκα»…
Την άλλη μέρα, πρωί πρωί στο τηλέφωνο ο Πύρρος:
- Με συγκίνησες ρε φίλε… Είμαι δακρυσμένος… Εγώ σ’ ευχαριστώ αδελφέ… Από τα βάθη της ψυχής μου…
Αυτό το πρωτοσέλιδο, μαζί με κάποια άλλα της πορείας μου στη δημοσιογραφία που θεώρησα σημαδιακά, κοσμεί έκτοτε στην … καταπράσινη κορνίζα του το γραφείο μου.
Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον Χρήστο Ιακώβου, για το φαινόμενο Πύρρος Δήμας, για την προσήλωση με την οποία προσέγγιζε τους στόχους του, για τη σκληρή και αγόγγυστη δουλειά στο γυμναστήριο, για τις στερήσεις χρόνων…
Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Ο γέρος του βοριά», η λαϊκή βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Πύρρος πάλι στο τηλέφωνο:
- Μη με ξεχάσεις στην παρουσίασή του… Θέλω να μιλήσω…
Κι ήρθε. Στο αμφιθέατρο του Saint Paul, στον Πειραιά.
Κατάμεστη η αίθουσα, πιο πολύ μίλησε για την ταπεινότητά μου, παρά για το βιβλίο.
Καταλήγοντας:
- Πιτσιρικάς στην Αλβανία, ζήλευα όταν άκουγα όσα έκανε ο Καραμανλής για τον τόπο μου…Μου έδειχναν τα φώτα στην Ελλάδα και μου έλεγαν: Τα βλέπετε; Εκεί οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι…
Θυμάμαι που του έλεγα να μη πολιτευθεί όταν του έγινε η πρόταση από τον Ευάγγελο Βενιζέλο να μπει στο Επικρατείας του ΠαΣοΚ.
- Θα το δοκιμάσω, έλεγε…
Θυμάμαι που σήκωσε τα στήθη του μέσα στο κοινοβούλιο όταν κάποιες ακροδεξιές κοτούλες πούλαγαν μούρη και απειλούσαν με ξυλοδαρμό βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ.
Μόλις σηκώθηκε ο Πύρρος από το έδρανό του, έκοψαν δρόμο μυρωμένο και κούρνιασαν στα έδρανά τους…
Θυμάμαι το περυσινό καλοκαίρι του διχασμού που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία το θλιβερό και ανούσιο δημοψήφισμα του Τσίπρα. Που επειδή τάχθηκε με τις δυνάμεις της Ευρώπης και του «ΝΑΙ», στοχοποιήθηκε, λοιδωρήθηκε, διαπομπεύθηκε!
Ποιος; Ο τετράκις Ολυμπιονίκης! Ο άνθρωπος που σήκωνε τη μπάρα και φώναζε …. «για τη Ελλάδα»!
Θυμάμαι, τότε, που υπήρχαν διάφοροι Αριστεροί ινστρούχτορες και έγραφαν σχόλια του τύπου «Σιγά μωρέ, μαλακίες λέει ο Δήμας, ο βολεμένος»…
Πόσα κιλά μοχθηρίας μπορεί να κουβαλάει ο Έλληνας; Πόσα;
Θυμάμαι που τότε είχε βγει στην τηλεόραση και με την απλότητα μα και ειλικρίνεια που τον διακρίνει είχε πει, σχεδόν κλαίγοντας:
- Πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι. Όχι για εμένα. Μα για τα παιδιά μου…
Θυμάμαι που πάντα έλεγα σε όλες τις συντροφιές, ότι ο Πύρρος μαζί με τον Διαμαντίδη είναι οι μοναδικοί Έλληνες αθλητές παγκόσμιου βεληνεκούς που δεν ξιπάστηκαν ποτέ.
Δεν μέθυσαν από το νέκταρ των επιτυχιών τους. Μα ποτέ!
Θυμάμαι που βουρκωμένος αποχαιρέτησε την κόρη του Ελένη, όταν εκείνη άνοιξε τα φτερά της για να σπουδάσει στο Σικάγο. Κι ύστερα τον γιο του, τον Βίκτωρα, που έγινε δεκτός μετά τυμπανοκρουσιών στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ.
Γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά;
Γιατί, πάει κι ο Πύρρος. Μας κουνάει το μαντήλι… Όπως όλοι οι επιτυχημένοι που δεν τους χωράει και δεν τους τιμάει αυτός το τόπος.
Υπέγραψε συμβόλαιο μέχρι το 2024 ως διευθυντής της Αμερικανικής Άρσης Βαρών!
Μα θα γυρίσει.
Δεν μπορεί να μη γυρίσει.
Έτσι δεν είναι ρε φίλε;
Καλό δρόμο νάχεις κι εκεί αδελφέ… Καλό δρόμο!
Κι εγώ, μαζί με όλους τους φίλους σου θα θυμάμαι…
