Για φανταστείτε.
Η Αριστερά κι η ακροδεξιά, συμπορευόμενες υποκρίθηκαν, εξαπάτησαν κι τελικά ψηφίζουν σήμερα την απόλυτη καταστροφή της Μεσαίας τάξης και την περαιτέρω φτωχοποίηση των αδυνάμων.
Για φανταστείτε, μια άλλη κυβέρνηση να έφερνε προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο –φορομολώχ 7,5 χιλιάδων σελίδων;
Δεν θα ωχριούσαν όσα συνέβησαν τον Δεκέμβριο του 2008, μπροστά σε όσα θα συνέβαιναν τώρα;
Δεν θα είχαμε έναν Τσίπρα ωρυόμενο να φωνάζει για τους γερμανοτσολιάδες που τα δίνουν όλα για να κρατήσουν την καρέκλα τους;
Δεν θα είχαμε χιλιάδες εκτοξευόμενες μολότοφ που θα έκαναν την Ελλάδα παρανάλωμα πυρός;
Η κραυγή «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν θ’ αντηχούσε από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη;
Δεν θα ψάχναμε με τα κιάλια για να βρούμε κάποιον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ;
Τώρα;
Τώρα όλα καλώς καμωμένα.
Η κοινωνία υφίσταται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τον ειδεχθή βιασμό της, η αγωνιστικότητα έπεσε σε χειμερία νάρκη, η ελπίδα ξεχάστηκε ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο ποτήρι κρασί του σαββατιάτικου αράγματος στα μπαράκια των Εξαρχείων.
Κι οι κουκούλες κρύφτηκαν.
Ας το δούμε όμως, από την άλλη πλευρά.
Σκεφτείτε να έκαναν όσα έλεγαν ότι θα κάνουν όλο αυτοί που απεχθάνονται τον δυτικό πολιτισμό.
Με την ασφάλεια, φυσικά, που θα ένιωθαν αφού πλείστοι όσοι (το είδαμε και από το πόθεν έσχες) είχαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Πώς θα είμαστε όλοι εμείς;
Μη ψάχνετε.
Σε ουρές έξω από κάποια σούπερ μάρκετ, να βρούμε λίγο γάλα, λίγο ψωμί, λίγα μακαρόνια.
Όπως στη Βενεζουέλα του συντρόφου και φίλου Μαδούρο.
Λυπάμαι ειλικρινά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Τους γνωστούς, δηλαδή.
Εκείνους που όλοι ξέρουμε τι ψήφισαν, αφού υπάρχουν κι οι εξαφανισμένοι.
Εκείνους που έλεγαν «τι χειρότερα μπορώ να πάθω;».
Να ρε φίλε, που έπαθες.
Κλειστές τράπεζες, κλειστά σύνορα, αύξηση του ΕΝΦΙΑ που θα καταργούσαν, αύξηση του ΦΠΑ, κατάργηση των ολοήμερων σχολείων, κλειστές οι μονάδες εντατικής θεραπείας, μειώσεις συντάξεων, επιστροφή του ΕΚΑΣ, φόροι εδώ, φόροι εκεί, φόροι παραπέρα.
Τι μπορείς να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;
Ότι είναι χαζοί;
Ότι είναι πολιτικά αναλφάβητοι;
Ότι ζούσαν με αυταπάτες;
Το ζήτημα, όμως, είναι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν τι έκαναν με την επιλογή τους.
Φοβάμαι ότι πολλοί εξ αυτών δεν μπορούν.
Άλλωστε είναι θέσφατο στην ψυχολογία ό,τι για πολλούς ανθρώπους πιο σημαντικό από το να ξέρουν ή να αναγνωρίζουν την αλήθεια, είναι να πορεύονται με το δίκιο, όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονται.
Γαντζωμένοι στην αυταπάτη τους.
Εξ ου και σήμερα βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί δυνάμεις από 15 μέχρι 20%.
Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι εξαπατήθηκαν ή ότι ήταν οι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Ότι ήταν λάθος πληροφορημένοι.
Ότι «τσίμπησαν» στον λαϊκισμό που ιδεολογικοποίησε το παράλογο και την ουτοπία.
Που πίστεψαν ότι η χώρα θα σκίσει διεθνείς συμβάσεις που είχε υπογράψει ή ότι θα διαγράψει, επειδή έτσι γουστάρει, τα χρέη της.
Που θεώρησαν τοκογλύφους εκείνους που δανείζουν τη χώρα με 1,5% επιτόκιο, όταν οι λαοί τους δανείζονται για να μας δώσουν με 2,5- 3 ή και 4%!
Ότι από κουταμάρα έβαλαν το προσωπικό τους συμφέρον επάνω από το συλλογικό και πείστηκαν από την ανεύθυνη λαϊκή ανοησία που ποτέ δεν φιλτράρεται από τα κύτταρα της λογικής τους.
Η αλήθεια είναι ότι έχει ήδη αρχίσει να διαχέεται στην κοινωνία, εκτός από οργή εναντίον της κυβέρνησης κι οργή εναντίον των ψηφοφόρων της.
Όμως, αν επικρατήσουν τέτοιες λογικές θα είναι ακόμη πιο καταστροφικές από τις επιπτώσεις που υπάρχουν τώρα στην οικονομία και στις ζωές μας.
Θα οδηγηθούμε σε έναν άνευ προηγουμένου εμφύλιο σπαραγμό.
Χρειάζεται, λοιπόν, ηρεμία και μετροπάθεια.
Όση ηρεμία μπορεί να διαθέτει κάποιος που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται εξ αιτίας επιλογών άλλων.
Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση.
Απαιτείται, λοιπόν, στοργή και προδέρμ προς τους εξαπατημένους συμπολίτες μας ή ακόμη κι εκείνους που συνειδητά έκαναν τις επιλογές τους.
Και κυρίως συζήτηση μαζί τους.
Δεν μπορεί να γίνουν αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι είναι οι γείτονες της διπλανής πόρτας.
Κι ότι η αυριανή Ελλάδα μας χρειάζεται όλους.
