Ήταν 10 Δεκεμβρίου του 1893.
Χειμώνας βαρύς.
Και στον τόπο και στην ελληνική οικονομία.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και την αδυναμία της ν’ αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της, εξέφερε την ιστορική φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!
Ο λαϊκισμός των περασμένων δεκαετιών, ο δημαγωγός Δηλιγιάννης κι η άφρων πολιτική του παλατιού, οδήγησαν την Ελλάδα στο σημείο «μηδέν», που επέφερε την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού ελέγχου. Μέχρι το 1978 πληρώναμε τα σπασμένα.
Παρόμοια φράση «τελικώς επτωχεύσαμεν», χρησιμοποίησε τον Μάιο του 1932 κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν η κυβέρνησή του κήρυξε και πάλι πτώχευση της Ελλάδας, υπό την πίεση δανεισμού εξ αιτίας τόσο της Μικρασιατικής καταστροφής, τόσο του κραχ του 1929, αλλά κυρίως λόγω της άφρονης και λαϊκίστικης πολιτικής των επιγόνων του, δικτατόρων και μη.
Σας θυμίζουν κάτι αυτά;
Ναι, αλλά δεν διδασκόμαστε.
Ποτέ δεν θελήσαμε να φτιάξουμε κράτος αυτοδύναμο.
Κράτος αληθινό, ευέλικτο, ευρωπαϊκό.
Πάντα θέλαμε ένα κράτος της βαθιάς Ανατολής, να βολεύουμε την μετριότητά μας, να το απομυζούμε.
Κάθε συντεχνία τον χαβά της κι εις βάρος των άλλων.
Ή δεν είναι έτσι;
Πάντα είχαμε ευήκοα ώρα στους λογής λογής λαϊκστές, τους υπερπατριώτες της δεκάρας και τις μαγκιές τους που οδηγούσαν κι εξακολουθούν να οδηγούν σε εθνικές ταπεινώσεις.
Που όσα έκαναν οδηγούσαν σε κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.
Συνήθως μάλιστα με παροχές στηριζόμενες στα δανεικά!
Και τα ερωτήματα που ευλόγως προκύπτουν είναι πολλά:
Τι πρέπει επιτέλους να γίνει;
Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για ν’ αντιληφθούμε την πραγματικότητα και να αλλάξουμε;
Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε ένα κράτος που θα δανείζεται για να μας πληρώνει;
Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να μάθουμε ότι χωρίς υπερανεπτυγμένο ιδιωτικό τομέα στην Οικονομία, δεν μπορούμε να πάμε πουθενά κι ότι αντί να τον ποινικοποιούμε πρέπει να τον στηρίξουμε, για να μπορέσει να συντηρήσει το κράτος;
Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να κατανοήσουμε ότι το τίμημα της δημαγωγίας και της ουτοπίας, αλλά και του εκμαυλισμού της κοινωνίας είναι βαρύτατο και επαναλαμβανόμενο;
Πόσο θα παραμένουμε πολιτικά ημιμαθείς ή τουλάχιστον αδαείς;
Πόσο θα αποδεχόμαστε μια Παιδεία που βγάζει παπαγάλους και μια κοινωνία εθισμένη στον κρατισμό, ανιστόρητη και αρνούμενη να εκσυγχρονιστεί;
Πόσο θα είμαστε εθνικά τυφλωμένοι σε ένα ανούσιο, εγωιστικό και υπερανεπτυγμένο «εγώ»;
Πόσο;
Σ. Σ. Η ανωτέρω γελοιογραφία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Νέος Αριστοφάνης», το 1892 και σατυρίζει την προσπάθεια του Χαρίλαου Τρικούπη να πιάσει το δημόσιο έλλειμμα υπό τα όμματα του δημαγωγού Θ. Δηλιγιάννη.
( Βιβλιοθήκη της Βουλής).
