Και καθώς οι εξελίξεις στη χώρα μας όλο και αλλάζουν τροπή και ύφος, κανείς στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνεται τον αληθινό κίνδυνο.
Έχω κουραστεί να παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες με ευλάβεια σαν πρόβατο στη σφαγή τις παραστάσεις που δίνονται χωρίς επιπλέον αντίτιμο, στην ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Βλέπω γύρω μου ζωγραφισμένα πρόσωπα μόνο με πανικό. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής και οικονομικής τάξης και κατάστασης, να συζητούν ξανά και ξανά μια πολιτική αβεβαιότητα, υποστηρίζοντας ο καθένας αυτό που θεωρεί, ότι πιστεύει σαν σωστό. Μέσα από κάθε τέτοια συζήτηση, κάθε φορά ακούω και έναν αναστεναγμό, μία κρυφή προσευχή και μια έκκληση στα άγια, να μας λυπηθούν για να σωθούμε. Εικόνες προβληματισμού, αβεβαιότητας και πανικού σχηματισμένες από ανθρώπινες αλυσίδες σε πηγές που τους δίνουν για λίγο μια ελπίδα ότι θα περάσει και αυτό, τα σουπερμάρκετ, τα βενζινάδικα, τα φαρμακεία, τα ΑΤΜ των τραπεζών. Ο κόσμος αναζητά λύση.
Αναγγέλλουν πολιτικό πόλεμο, κοινωνικό πόλεμο, οικονομικό πόλεμο και εμφανίζουν ως θύματα το ΕΥΡΩ και την ΔΡΑΧΜΗ. Γενικολογούν μιλώντας για συνέπειες και αποτελέσματα μετά από μια πιθανή έξοδο από την Ευρώπη, ξεχνώντας πως ζούνε ακόμη στην Ελλάδα. Ο αριθμός των Ελλήνων μεταναστών όλο και αυξάνεται. Η πνοή της Ελλάδας, η νεολαία της, αγκιστρώνεται σε κάθε μεριά του πλανήτη, προσμένοντας μια ανάσα ελπίδας, ελευθερίας και πίστης για να στηριχτούν στις δυνάμεις και στις ικανότητες τους. Ο υπόλοιπος πληθυσμός που παραμένει στην Ελλάδα, παλεύει καθημερινά να επιβιώσει, είτε ως εργαζόμενος, είτε ως άνεργος. Και ένα τεράστιο πλέον ποσοστό αφανών ηρώων, τα πραγματικά θύματα όλων αυτών των πολέμων, οι ασθενείς, οι άστεγοι, οι ηλικιωμένοι.
Ανησυχούμε καθημερινά για τον εαυτό μας, για την οικογένεια μας και όχι άδικα, κρατώντας όμως κλειστά τα μάτια στην ωμή πραγματικότητα που τριγυρνάει σαν σκιά τριγύρω μας, αποδεικνύουμε το λιγότερο ότι έχουμε πλέον μετατραπεί σε κλειστοφοβικά πιόνια σε μια Ελλάδα, που πλέον μοιάζει σαν μισοχαμένη παρτίδα σκακιού. Αν αναλογιστούμε πόσα από αυτά τα «πιόνια» χάθηκαν σε αυτήν την χαμένη παρτίδα σκάκι από της αρχές της οικονομικής κρίσης, θα τρομάξουμε και θα εμβαθύνουμε τελικά σε αυτό που έχει σημασία. ΣΤΗ ΖΩΗ. Κι όμως, ενώ αυτές οι ψυχές χάθηκαν και χάνονται καθημερινά στο βωμό ενός ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου, την ίδια στιγμή στρώνεται ένας μονόδρομος καλυμμένος με καθρέπτες, που οδηγεί στο μονοπάτι που μας οδηγούν, καθρεπτίζοντας σε κάθε βήμα μας τον εγωισμό, την φοβία, και τον πανικό.
Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, η δύναμη της, η ιστορία της. Χωρίς τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και την πίστη όλων αυτών των ανθρώπων, η Ελλάδα δεν θα ήταν παρα μόνο ένας τόπος, ή καλύτερα, μία ουτοπία. Είναι αυτός ο σκοπός στη ζωή του γνήσιου Έλληνα, που δεν του επιτρέπει να σταματήσει να ελπίζει και να ονειρεύεται , ακόμα και ζώντας μέσα από τις πιο δύσκολες εποχές. Γιατί ζεί στην Ελλάδα και θα ζεί για την Ελλάδα μέχρι να σταματήσει να υπάρχει.
