Πω πω πω παιγνίδια!
Σε όλους μα όλους τους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ ο ουδέτερος φίλαθλος μα και οι οπαδοί των δυο ομάδων, έλεγαν και ξανάλεγαν:
«Να μη τελειώσει ποτέ ο αγώνας»!
Είμαστε ευλογημένοι ως φίλαθλοι που είδαμε τέσσερα τέτοια παιγνίδια.
Με πάθος, με προσωπικές κι ατομικές ενέργειες υψηλοτάτου αθλητικού βεληνεκούς, με στρατηγικές από τους πάγκους, με συνεχείς ανατροπές, με ιδρώτα και αίμα…
Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός!
Στις λεπτομέρειες.
Στο ένα σουτ, στο ένα ριμπάουντ, στη χαμένη βολή…
Θα μπορούσε να ήταν κι ο Παναθηναϊκός.
Μέσω των ίδιων λεπτομερειών.
Αλλά η ιστορία έγραψε.
Η ουσία είναι ότι στο ΟΑΚΑ χθες αλλά και στα άλλα παιγνίδια των τελικών, είδαμε πρωτόγνωρα και …μαγικά πράγματα.
Είδαμε τον Ολυμπιακό να ξεφεύγει στο πρώτο δεκάλεπτο και με διαφορά ασφαλείας.
Είδαμε τον Παναθηναϊκό να τον φτάνει και τον ξεπερνά στο δεύτερο.
Είδαμε τον Ολυμπιακό να το ξανακάνει στο τρίτο.
Είδαμε, πάλι τον Παναθηναϊκό να τον φτάνει και να τον ξεπερνά.
Κι ένα δευτερόλεπτο πριν την λήξη της κανονικής διάρκειας να βρίσκεται τρεις (3) πόντους μπροστά και να ισοφαρίζεται με το από μηχανής τρίποντο του Μάντζαρη.
Απίστευτες ανατροπές.
Απίστευτες εναλλαγές συναισθημάτων.
Είδαμε στην πρώτη παράταση να συμβαίνουν περίπου τα ίδια.
Είδαμε στη δεύτερη παράταση τον Σπανούλη να εκμεταλλεύεται άριστα το λάθος του Πεδουλάκη (που δεν έδωσε εντολή για φάουλ) και να με το νέο τρίποντο –βόμβα να χαρίζει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του μέσα στο ΟΑΚΑ.
Δίκαια. Δικαιότατα, όπως παραδέχτηκαν ακόμη κι οι αντίπαλοί του.
Είδαμε πολλά.
Και κάναμε για μια ακόμη φορά υπόκλιση στο μπάσκετ.
Είδαμε, χθες, το μεγαλύτερο παιγνίδι στην ιστορία του ελληνικού συλλογικού μπάσκετ.
Είδαμε τέσσερα παιγνίδια σε εξαιρετικές – σε γενικές γραμμές- συνθήκες.
Με κόσμιες συμπεριφορές και μικρές εξαιρέσεις αλητήριων που δεν αλλάζουν όμως τη γενική εικόνα.
Είδαμε τον Θανάση Γιαννακόπουλο να αγκαλιάζεται να φιλιέται με τον Βασίλη Σπανούλη!
Είδαμε τους προέδρους του Ολυμπιακού να αγκαλιάζουν τον Δημήτρη Διαμαντίδη και να τον … παρακαλούν να μη σταματήσει το μπάσκετ.
Είδαμε τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού να πηγαίνει στα «ερυθρόλευκα» αποδυτήρια και να δίνει συγχαρητήρια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και δη μέσα στο σπίτι του.
Είδαμε τέσσερα παιγνίδια, από αυτά που είναι βγαλμένα από τα καλύτερα όνειρα των φιλάθλων.
Παιγνίδια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ποιήματα.
Λογοτεχνία.
Χθες, είδαμε για τελευταία φορά τον Μύθο Διαμαντίδη κι απέναντί του τον σεληνιασμένο Σπανούλη να δημιουργούν καταστάσεις που μόνο ένας συγγραφέας της κουλτούρας και του επιπέδου του Τζέιμς Τζόις μπορεί να αποτυπώσει στο χαρτί ή έστω στο word.
Όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, ας μην αφήσουμε τις οπαδικές προτιμήσεις να τα θολώσουν όλα αυτά.
Ας αφήσουμε πίσω από τη βιτρίνα τη χαρά ή τη λύπη, τις θριαμβολογίες ή τα αναθέματα.
Κι ας αρκεστούμε στην ευγνωμοσύνη προς αυτά τα παιδιά που έπαιξαν και μας προσέφεραν αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα.
Ας μη ξεχνάμε δε, ότι οκτώ στα δέκα στις πρώτες πεντάδες των ομάδων χθες, ήταν Ελληνόπουλα…
