Λίγες σκέψεις:
Είναι τυχαίο άραγε ότι ένα σύστημα που αρνείται την αξία και την αριστεία, χαροπαλεύει;
Είναι τυχαίο άραγε ότι πορευόμαστε με ιδεοληψίες των μέσων του περασμένου αιώνα, που έχουν καταπέσει παγκοσμίως;
Είναι τυχαίο άραγε ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έχουμε ποινικοποιήσει το κέρδος;
Είναι τυχαίο άραγε που δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι;
Είναι τυχαίο που εξουθενώνουμε την μεσαία –αστική τάξη αλλά και τον αγροτικό κόσμο που ευσυνείδητα προσπαθούν να παράξουν, μόνο και μόνο για να συντηρούμε ένα φαύλο πελατειακό σύστημα;
Είναι τυχαίο που όταν διαλύεις τον ικανό και παραγωγικό που μπορεί να παράξει «αξία», δεν είναι εύκολο να βρεις προϊόν να παράξεις με τους ανάξιους;
Είναι ή δεν είναι μέγιστα προβλήματα του τόπου όλα αυτά;
Αναγκαστικά δεν γίνεται συρρίκνωση όλων προς τα κάτω;
Ξεκάθαρα πράγματα λοιπόν.
Η αδυναμία παραγωγής πλούτου –κι επομένως κι η έλλειψη πλούτου- δημιουργεί μια θελελιώδη αντίφαση:
Αυτός που δημιούργησε τους «πελάτες» κι επιχειρεί να τους συντηρεί εις βάρος όλης της άλλης κοινωνίας, χωρίς τα λεφτόδεντρα των δανεικών είναι υποχρεωμένος να στραφεί πλέον εναντίον τους, μέσω της αγωνιώδους προσπάθειάς του να περισώσει αυτό το μη αυτάρκες, μη λογικό και κυρίως μη βιώσιμο κοινωνικό σύστημα.
Βλέπουμε τι γίνεται με τους φόρους επί δικαίων και αδίκων.
Αυτή ακριβώς η αντίφαση απονομιμοποιεί τον «προστάτη», όσο κι αν κρύβεται πίσω από μεγαλοστομίες, από ταμπέλες, από τσιτάτα και ιδεολογικές επικλήσεις.
Όσο κι αν κρύβεται πίσω από τη δημιουργία φανταστικών εχθρών.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο συνεχίζουμε να αρνούμαστε την αξία, όσο είμαστε εγκλωβισμένοι σε λογικές ήσσονος προσπάθειας και στην αποφυγή προσωπικής αξιολόγησης και ανταγωνισμού, τόσο θα βρισκόμαστε στον βυθό.
Καταδικασμένοι από τη δικτατορία της μετριότητας!
Σε μη λειτουργικές καταστάσεις.
Σε αυταπάτες.
Με μύθους που τρέφονται με το παρελθόν εξανεμίζοντας το μέλλον…
Στα δικά μας πόδια είναι η μπάλα.
Αρκεί να δούμε το τέρμα!
Θα παραμείνουμε βαθιά Ανατολή ή θα επιτέλους θα συναντήσουμε τη Δύση;
