Το ενδιαφέρον της Μόσχας για τη βαλκανική χερσόνησο παραμένει ανεξίτηλο διαμέσου των αιώνων. Ανέκαθεν από την εμφάνιση του ρωσικού έθνους, τα Βαλκάνια αποτέλεσαν χώρο υψηλού ενδιαφέροντος, καθόσον αποτελούσαν αφενός τη διέξοδο της Ρωσίας στις λεγόμενες θερμές θάλασσες και αφετέρου την πλατφόρμα μέσω της οποίας θα μπορούσαν να επεκταθούν στη Βόρειο Αφρική, στη Μέση Ανατολή και στην Κεντρική Ευρώπη.
Ιστορικά έχουν καταγραφεί 14 Ρωσοτουρκικοί Πόλεμοι, που είχαν ως πεδίο μάχης τα Βαλκάνια και αποσκοπούσαν κατά κύριο λόγο στην κατάκτηση εδαφών και στην αύξηση της επιρροής στην περιοχή. Ως γνωστό η Μόσχα πάντοτε χρησιμοποιούσε για την επιβολή της το «χαρτί» της Ορθοδοξίας και του Πανσλαβισμού. Η διπλωματία της θρησκείας και της φυλής μαζί με την στρατιωτική ισχύ εξασφάλιζε στη Ρωσία στους προηγούμενους αιώνες ένα σημαντικότατο ρόλο στην πολύπαθη χερσόνησό μας. Το αποκορύφωμα της ρωσικής-σοβιετικής πολιτικής το εντοπίζουμε με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν σχεδόν όλη η βαλκανική πλην Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Τουρκίας ελεγχόταν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από αυτήν.
Η λήξη του Ψυχρού Πολέμου και η δεκαετία του 1990 ήταν καταστροφική για τη Ρωσία. Η Δύση πανηγύριζε για την πλήρη κυριαρχία της, γελοιοποιώντας τον Γέλσιν και όλη τη χώρα, η οποία χρώσταγε ακόμα και στην Ολλανδία. Τα 2000, ο Πούτιν αναλαμβάνει την εξουσία για να ξαναδώσει στην χώρα του το χαμένο μεγαλείο της και να την μετατρέψει από χώρα «παρία» σε μια υπολογίσιμη και μεγάλη δύναμη τουλάχιστον στην περιοχή μας.
Την περίοδο όμως αυτή, η Μόσχα έχει χάσει σχεδόν όλα τα ερείσματά της στα Βαλκάνια. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν απορροφήσει τις βαλκανικές χώρες υποσχόμενες οικονομική ευημερία και ασφάλεια. Η κυβέρνηση Πούτιν, μέσα από αυτό το «τοίχος», που δημιούργησαν οι δυτικοί, προσπάθησε να διεισδύσει και να δημιουργήσει κάποια ισχυρά προπύργια. Επιλέγει η Σερβία γιατί ήταν μια χώρα διακείμενη φιλικά προς αυτήν και η οποία υπέφερε τα πάνδεινα από τους πολιτισμένους Δυτικούς. Βομβαρδισμούς, ταπεινώσεις, διώξεις, οικονομικούς αποκλεισμούς, διαπόμπευση, μέχρι και κινηματογραφικές ταινίες παρήγαγε το Hollywood με πρωταγωνιστές τους κακούς Σέρβους. Η Βουλγαρία, ο παραδοσιακός σύμμαχος της Ρωσίας, έχει ήδη παραδοθεί στη Δύση, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Για το Βελιγράδι η επιλογή ήταν μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Η πρώτη επιλογή της υποσχόταν κάποια αμφιλεγόμενη οικονομική ευημερία, αλλά και την ανείπωτη ταπείνωση μέσω της αναγνώρισης της πλήρους ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου και την προώθηση της αμερικανικής λύσης στο πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό κατασκεύασμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Η Ρωσία της προσέφερε διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη, σεβόμενη το σερβικό έθνος.
Η απόφαση του Βελιγραδίου ήταν λογική και αναμενόμενη. Ένα έθνος που σέβεται την ιστορία του και επιθυμεί να επιβιώσει και όχι να πουληθεί δεν μπορούσε να επιλέξει παρά μόνο τη δεύτερη λύση. Από την μεριά του ο Πούτιν εκμεταλλευόμενος την νέα κατάσταση έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του για την μετατροπή της Σερβίας σε χώρα δορυφόρο του, αναλαμβάνοντας εργολαβικά την υποστήριξή της.
Μέχρι τώρα η Ρωσία έχει δημιουργήσει μια μεγάλη στρατιωτική βάση στο Νίς, που βρίσκεται 100 χιλ. από το Κοσσυφοπέδιο και στην οποία 5.000 Ρώσοι πεζοναύτες σταθμεύουν μόνιμα. Ο τυπικός σκοπός της βάσης είναι η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά ο ουσιαστικός είναι ο έλεγχος των Βαλκανίων και η πίεση που θέλουν να εξασκήσουν στις αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη.
Στο πλαίσιο της συνεργασίας των δύο χωρών έχει υπογραφεί συμφωνία για την αγορά από το Βελιγράδι στρατιωτικού υλικού υψηλής τεχνολογίας, που θα προσδώσει στη Σερβία στρατηγική υπεροχή στην περιοχή. Μεταξύ των οπλικών συστημάτων που θα προμηθευτεί συγκαταλέγονται αντιαεροπορικοί πύραυλοι BUK και S-400 Triumf, τα οποία αναμένεται να εγκατασταθούν κοντά στην κοιλάδα του Πρέσεβο, λίγα χιλιόμετρα από την περιοχή Ferizaj του Κοσσυφοπεδίου, όπου βρίσκεται και η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ με την επωνυμία «Bondsteal».
Τα Βαλκάνια αλλάζουν, οι συσχετισμοί των δυνάμεων ανατρέπονται, η Σερβία σκοπεύει να υλοποιήσει το «come back» μετά τις ήττες της το 1995 και 1999, ανεξαρτητοποιώντας πλήρως και απορροφώντας αργότερα το Βόρειο Κοσσυφοπέδιο και το «κράτος» των Σερβοβοσνίων. Η ειρήνη στην περιοχή μας κρέμεται σε μια κλωστή. Το αν θα επιτύχουν ή θα αποτύχουν θα το δείξει το μέλλον. Δεν είναι μόνο το Αιγαίο, η Θράκη και η Κύπρος, αλλά και τα Δυτικά Βαλκάνια που είναι έτοιμα να εκραγούν. Χρειάζεται ψυχραιμία, νηφαλιότητα, αλλά και εγρήγορση.
